'De Pracht van Imperfectie' is een serie van confronterende en schurende beelden die ongemakkelijke waarheden tonen, maatschappelijke illusies doorbreken en de kijker blootstellen aan de onvolmaakte kant van het leven.
5 losse mixed media kunstwerken komen samen met ieder een controversiële boodschap richting de maatschappij. Binnen de onderwerpen religie, schoonheidsnormen, de dood, machtsmisbruik en giftige mannelijkheid vormen deze kunstwerken een sterke basis voor discussie. De kunstwerken confronteren de kijker met ongemakkelijke waarheden en hypocrisie met als doel om de kijker zijn of haar eigen overtuigingen, aannames en medeplichtigheid te bevragen.
Zie hier een overzicht van de 5 beelden met titel en omschrijving
''het laatste avondmaal''
Een provocerend werk dat de hypocrisie binnen religieuze macht en dogma’s blootlegt
Dit werk richt zich op de verborgen machtsstructuren binnen georganiseerde religie. Wat aan de oppervlakte gepresenteerd wordt als liefde, vergeving en waarheid, blijkt bij nader inzien vaak een systeem van onderdrukking, controle en morele manipulatie. Religie is hier geen persoonlijke overtuiging, maar een door mensen geconstrueerd instrument dat gebruikt wordt om gedrag te sturen, schuld op te leggen en vrije denkers te marginaliseren.
Het kunstwerk ontheiligt bewust iconische symbolen en figuren om hun onaantastbare status te breken. Heiligheid wordt hier ontleed als façade, als een rookgordijn dat misbruik, hypocrisie en machtsmisleiding camoufleert. Door te confronteren in plaats van te vereren, stelt dit werk vragen over wat als ‘goed’ of ‘waar’ wordt gezien, en door wie dat bepaald wordt.
De kijker wordt uitgedaagd om zijn of haar eigen aannames over religie te heroverwegen: is geloof een innerlijke waarheid, of een opgelegde norm? Wat blijft er over van het heilige als je de macht ervan weghaalt? En wie wordt er gestraft wanneer je weigert te buigen?
''doodnormaal''
Een werk wat een alternatief perspectief bied op onze visie op de dood
Dit werk her-kadert de dood als iets onvermijdelijks, natuurlijks en uiteindelijk moois. In plaats van het einde te verbergen of te vrezen, wordt de dood hier getoond als een integraal onderdeel van het leven, een overgang en geen vernietiging. Het lichaam is geen gruwelbeeld, maar een landschap waar nieuw leven uit ontstaat. De dood is geen fout of straf, maar een logische fase in de cyclus van het menselijk bestaan.
Het kunstwerk toont een stil lichaam, zorgvuldig vormgegeven en opgenomen in een natuurlijke omgeving. Uit het verval groeit iets nieuws. Er is geen drama of verzet, alleen acceptatie, schoonheid en verstilling.
Door de dood niet langer weg te duwen of te romantiseren als iets tragisch, nodigt dit werk de kijker uit tot een andere houding. Laat de angst los. Rouw minder om wat weg is en vier juist wat er was. De boodschap is helder: je gaat dood. Iedereen. En dat is oké. Wat ertoe doet is dat je hebt geleefd. Voluit. Nu.
''huilen is voor hoeren''
Een werk dat de hardheid en schaamte rond mannelijkheid doorbreekt en kwetsbaarheid opnieuw waarde geeft
Dit werk legt de verstikkende druk van traditionele mannelijkheid bloot, die mannen dwingt hun emoties te verbergen en in een smalle rol te passen.
Het beeld staat symbool voor de stereotypes en vooroordelen die hem beperken. Volgens de maatschappij hoort een man dominant, stoer en emotieloos te zijn, terwijl iedere afwijking als zwakte wordt gezien. Deze normen veroorzaken mentale problemen, prestatiedruk en geweld.
Het beeld staat symbool voor de stereotypes en vooroordelen die hem beperken. Volgens de maatschappij hoort een man dominant, stoer en emotieloos te zijn, terwijl iedere afwijking als zwakte wordt gezien. Deze normen veroorzaken mentale problemen, prestatiedruk en geweld.
Het kunstwerk toont de man gevangen, maar ook breekbaar en zichtbaar anders, wat uitnodigt tot reflectie. De tentakels symboliseren de onzichtbare ketens van oordelen die mannen in hun vrijheid beperken. Het beeld nodigt uit om deze beperkingen te doorbreken en te erkennen dat kwetsbaarheid en expressie ook mannelijk kunnen zijn.
Het werk roept op tot bewustwording en verandering. Het daagt uit om de traditionele opvattingen over mannelijkheid los te laten en ruimte te maken voor vrijheid en diversiteit in emotie en uiterlijk. Alleen zo kan mentale gezondheid verbeteren en kan een betere, eerlijkere definitie van mannelijkheid ontstaan.
''jong en getalanteerd''
Een werk dat de destructieve impact van mannen in de maatschappij als parasitair fenomeen blootlegt
Dit werk confronteert de schadelijke machtsstructuren waarin mannen te vaak opereren als parasieten in de samenleving. Seksueel misbruik, uitbuiting en geweld worden hier in één beeld samengebracht om te wijzen op de vele ongestrafte daden die mannen plegen.
Beeldend toont het werk een vrouw met een parasiet in de vorm van een penis in haar mond. Haar bebloede, verslagen houding legt de destructieve gevolgen vast van mannen die wegkomen met misbruik door maatschappelijke privileges en vooroordelen.
Het werk dwingt mannen om na te denken over hun gedrag, minder op impulsen te vertrouwen en verantwoordelijkheid te nemen in plaats van zich te verschuilen achter respect of status.
Het kunstwerk roept mannen op hun houding te verbeteren, vrouwen als gelijkwaardig of zelfs als sterker te zien en empathie te tonen. Alleen door deze parasitaire dynamiek te doorbreken ontstaat er kans op een rechtvaardiger en veiliger samenleving.
''de apk-keuring''
Een werk dat de obsessie met uiterlijke perfectie blootlegt, en toont hoe het lichaam onderworpen wordt aan een systeem van cosmetische controle.
Dit werk legt de dwingende normen rondom fysieke schoonheid bloot, en hoe het lichaam is verworden tot een project dat voortdurend verbeterd, aangepast en gecontroleerd moet worden. Schoonheid is geen subjectieve ervaring meer, maar een systeem, een meetlat waar je aan moet voldoen. Net als bij een keuring wordt het lichaam beoordeeld op gebreken, afwijkingen en correctiewaarde.
Het kunstwerk toont een figuur die zichzelf laat bewerken, keuren en reconstrueren, niet uit vrije wil, maar omdat het moet. Elk detail verwijst naar hoe maatschappelijke verwachtingen het lichaam hervormen: botox, plastische chirurgie, dieetcultuur, filters. Wat ooit een uniek lijf was, wordt herleid tot een maakbaar object, inwisselbaar en strakgetrokken tot in het absurde.
De kijker wordt geconfronteerd met de vraag: voor wie doen we dit eigenlijk? Wat zegt het over onze cultuur dat imperfectie als fout wordt gezien? Het werk nodigt uit om los te komen van de druk tot perfectie, en om het menselijk lichaam weer te zien als iets dat geleefd, niet gecorrigeerd moet worden.